کد مطلب:35065 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اعتقادات

ديدگاه علماي اسلام دربارة عصمت انبياء در اعمال و رفتار چيست؟

علامه مجلسي مي گويد در مورد عصمت انبياء در اعمال و رفتار پنج قول وجود دارد



1ـ عقيده شيعه اماميه بر اين است كه هيچ گونه گناهي نه كبيره نه صغيره، نه عمداً، نه از روي فراموشي و خطا، از آنها سر نمي زند، تنها كسي كه در اين مسأله (فقط در يك مورد) مخالفت كرده است شيخ صدوق و استادش محمد بن حسن بن وليد است كه گفته اند مانعي ندارد كه خداوند فراموشي را بر پيامبرش در پاره اي از افعال مسلط سازد، نه فراموشي از ناحيه شيطان و همين معني ر ا درباره ائمة طاهرين نيز گفته‎اند.



2ـ اكثر «معتزله» بر اين عقيده اند كه گناه كبيره از آنها سر نميزند، ولي گناهان صغيره‎اي كه باعث نفرت مردم نشود و نشانه پستي نباشد ممكن است از آنان سر زدند!



3ـ « ابو علي جبائي» كه يكي از متكلمان معتزله و از پيشوايان آنها است، معتقد بود كه انبياء مرتكب كبيره يا صغيره از روي عمد نمي شوند، ولي به خاطر اشتباه و سهو ممكن است از آنها سر بزند.



4ـ «نَظّام» كه او هم از علماي معروف معتزله در عهد بني عباس است و جمعي ديگر عقيده داشتند، آنها هيچگونه گناهي جز از روي سهو و خطا انجام نمي‎دهند، ولي در مقابل سهو و خطا مسئولند، چرا كه داراي قوت معرفت و علو رتبه و قدرت بر حفظ خويشتن نسبت به اين امور مي باشند!



5 ـ گروهي از«حشويه» (اخباريين اهل سنت) عقيده داشتند كه هرگونه كبيره و صغيره اي عمداً و خطاءً ممكن است از آنها سرزند (ولي معلوم نيست در حال حاضر كسي از آنان طرفدار اين مذهب باشد).



اما حق اين است كه انبياء به طور كامل معصومند، هم از گناه چه عمدي باشد چه سهوي، چه كبيره باشد چه صغيره، چه قبل از «بلوغ»و «نبوت» باشد چه بعد از آ ن و هم در برابر خطا خواه در اعتقاد باشد، يا تبليغ نبوت و اداء رسالت ، يا بيان احكام ، و يا غير آن.



اين اعتقاد علماي شيعه است، عقيده اصحاب ما پاك بودن انبياء(ع) و ائمه اهلبيت (ع) از هرگونه گناه و نشانه هاي پستي و نقائص اخلاقي قبل از نبوت و بعد از نبوت است و دليل آن روايات ائمة هدي است كه به طور قطع و از طريق اجماع اصحاب و روايات كثيره ثابت شده است، تا آنجا كه اين عقيده از ضروريات مذهب اماميه شمرده مي شود»



با اين حال عجيب است كه بعضي از دشمنان شيعه در كلمات خود مطالبي را به آنها نسبت داده‎اند كه از آن بيزارند، مثلاً گفته‎اند شيعه جايز مي داند انبياء به هنگام ترس جان از روي تقيه اظهار كفر كنند! سپس حملات سنگين خود را متوجه اين عقيده كرده اند!.



در حالي كه هيچ يك از علماي اماميه كمترين سخني در اين زمينه نگفته‎اند و چه خوب بود اين گوينده لااقل نام يك نفر، يا يك كتاب را مي برد كه چنين عقيده اي در آن اظهار شده باشد و به گفته مرحوم «علامه مظفر» اين سخن يك دروغ آشكار است و شايد سبب نسبت اين، آن باشد كه اعتقاد شيعه را در مورد تقيه پايه اي براي استنباط غلط قرار داده اند، حال آنكه اظهار كفر و حتي كمتر از آن براي پيامبران درهيچ حال جايز نيست، هر چند جان مقدس آنها در اين راه از دست برود و قرباني دين و آئين خود شوند.



ولي تقيّه مانند آنچه از پيامبر اسلام (ص) در مسأله هجرت واقع شد كه به طور پنهاني از مكه خارج گشت و از بيراهه به سوي مدينه رسيد (تقيه عملي) مانعي ندارد و اين ربطي به آنچه گفته اند ندارد.

---

پيام قرآن ج 7


حضرت آيت الله مكارم شيرازي و ساير همكاران